Performance (z ang.: przedstawienie, wykonanie) to sytuacja artystyczna, której przedmiotem i podmiotem jest ciało performera w określonym kontekście czasu, przestrzeni i własnych ograniczeń. Artysta występujący przed publicznością jest tu zarówno twórcą jak i materią sztuki. Czasami przedmiotem performance staje się tez publiczność i jej interakcja z performerem, elementem performance może być właściwie każdy przedmiot, pojęcie, obiekt, lub temat wskazany czy zasugerowany przez artyste w trakcie wystąpienia.
Performance uważany jest za sztukę żywą rozumianą dwojako: z jednej strony jako osobisty, personalny pokaz artysty przed publicznością i bezpośredni z nią kontakt, z drugiej - jako sprzeciw wobec tego, co skonwencjonalizowane. Choć obecnie bliższy jest sztukom nietrwałym, jak teatr, swe korzenie zawdzięcza tradycji malarstwa gestu Jacksona Pollocka, który wyeksponował akt malowania, sam proces malarski, co później rozwinęli jego następcy usuwając płótno, a w miejsce dzieła jako rezultatu twórczego umieścili sam proces tworzenia nieowocujący żadnym dziełem sztuki. Obecnie jedyną namacalną pozostałością z przedstawienia jest materiał filmowy, fotograficzny itp.
Pokrewnymi formami w sztuce były rozwijające się w latach 60. happeningi, ruch Fluxus, intermedia. Z ich tradycji w latach 70. wyrósł performance. Jednak termin "performance" jest wciąż nie do końca określony, co wynika z wielonurtowości tego zjawiska spowodowanej różnymi tradycjami, z jakich wyrasta, i własciwie stale definiowanym przez nowe sposoby pracy w tym madium.
Performance dąży do zaskoczenia i poruszenia publicznością. Bywa przez to przedstawieniem wysoce kontrowersyjnym, a często kontrowersyjność owa jest wręcz pożądana. W historii performance zdarzały się sytuacje gdy fizyczne traumatyzowanie ciała doprowadzało do mniej lub bardziej zamierzonych tragedii. Tzw. "Akcjoniści wiedeńscy" publicznie się okaleczali, zdarzył się nawet przypadek śmierci w wyniku performance (29-letni Rudolf Schwartzkogler w roku 1969). Performance bywa też kontrowersyjny przez aspekt seksualności. Seksualności, której celem jest nie tylko szokowanie formą ale i przekaz dotyczący konwencji i ograniczeń, jakimi jesteśmy poddawani.
Performance art is art in which the actions of an individual or a group at a particular place and in a particular time constitute the work. It can happen anywhere, at any time, or for any length of time. Performance art can be any situation that involves four basic elements: time, space, the performer's body and a relationship between performer and audience. It is opposed to painting or sculpture, for example, where an object constitutes the work.
Although performance art could be said to include relatively mainstream activities such as theater, dance, music, and circus-related things like fire breathing, juggling, and gymnastics, these are normally instead known as the performing arts. Performance art is a term usually reserved to refer to a kind of usually avant-garde or conceptual art which grew out of the visual arts.
Performance art, as the term is usually understood, began to be identified in the 1960s with the work of artists such as Vito Acconci, Hermann Nitsch, Joseph Beuys, Wolf Vostell and Allan Kaprow, who coined the term happenings. Western cultural theorists often trace performance art activity back to the beginning of the 20th century. Dada for example, provided a significant progenitor with the unconventional performances of poetry, often at the Cabaret Voltaire, by the likes of Richard Huelsenbeck and Tristan Tzara. However, there are accounts of Renaissance artists putting on public performances that could be said to be early ancestors to modern performance art. Some performance artists point to other traditions, ranging from tribal ritual to sporting events. Performance art activity is not confined to European art traditions; many notable practitioners can be found in the United States, Asia, and Latin America.
RoseLee Goldberg states in Performance Art: From Futurism to the Present:
“Performance has been a way of appealing directly to a large public, as well as shocking audiences into reassessing their own notions of art and its relation to culture. Conversely, public interest in the medium, especially in the 1980s, stems from an apparent desire of that public to gain access to the art world, to be a spectator of its ritual and its distinct community, and to be surprised by the unexpected, always unorthodox presentations that the artists devise. The work may be presented solo or with a group, with lighting, music or visuals made by the performance artist him or herself, or in collaboration, and performed in places ranging from an art gallery or museum to an “alternative space”, a theatre, café, bar or street corner. Unlike theatre, the performer is the artist, seldom a character like an actor, and the content rarely follows a traditional plot or narrative. The performance might be a series of intimate gestures or large-scale visual theatre, lasting from a few minutes to many hours; it might be performed only once or repeated several times, with or without a prepared script, spontaneously improvised, or rehearsed over many months.”
Performance art genres include body art, fluxus, happening, action poetry, and intermedia. Some artists, e.g. the Viennese Actionists and neo-Dadaists, prefer to use the terms live art, action art, intervention or manoeuvre to describe their activities.
Performance uważany jest za sztukę żywą rozumianą dwojako: z jednej strony jako osobisty, personalny pokaz artysty przed publicznością i bezpośredni z nią kontakt, z drugiej - jako sprzeciw wobec tego, co skonwencjonalizowane. Choć obecnie bliższy jest sztukom nietrwałym, jak teatr, swe korzenie zawdzięcza tradycji malarstwa gestu Jacksona Pollocka, który wyeksponował akt malowania, sam proces malarski, co później rozwinęli jego następcy usuwając płótno, a w miejsce dzieła jako rezultatu twórczego umieścili sam proces tworzenia nieowocujący żadnym dziełem sztuki. Obecnie jedyną namacalną pozostałością z przedstawienia jest materiał filmowy, fotograficzny itp.
Pokrewnymi formami w sztuce były rozwijające się w latach 60. happeningi, ruch Fluxus, intermedia. Z ich tradycji w latach 70. wyrósł performance. Jednak termin "performance" jest wciąż nie do końca określony, co wynika z wielonurtowości tego zjawiska spowodowanej różnymi tradycjami, z jakich wyrasta, i własciwie stale definiowanym przez nowe sposoby pracy w tym madium.
Performance dąży do zaskoczenia i poruszenia publicznością. Bywa przez to przedstawieniem wysoce kontrowersyjnym, a często kontrowersyjność owa jest wręcz pożądana. W historii performance zdarzały się sytuacje gdy fizyczne traumatyzowanie ciała doprowadzało do mniej lub bardziej zamierzonych tragedii. Tzw. "Akcjoniści wiedeńscy" publicznie się okaleczali, zdarzył się nawet przypadek śmierci w wyniku performance (29-letni Rudolf Schwartzkogler w roku 1969). Performance bywa też kontrowersyjny przez aspekt seksualności. Seksualności, której celem jest nie tylko szokowanie formą ale i przekaz dotyczący konwencji i ograniczeń, jakimi jesteśmy poddawani.
Performance art is art in which the actions of an individual or a group at a particular place and in a particular time constitute the work. It can happen anywhere, at any time, or for any length of time. Performance art can be any situation that involves four basic elements: time, space, the performer's body and a relationship between performer and audience. It is opposed to painting or sculpture, for example, where an object constitutes the work.
Although performance art could be said to include relatively mainstream activities such as theater, dance, music, and circus-related things like fire breathing, juggling, and gymnastics, these are normally instead known as the performing arts. Performance art is a term usually reserved to refer to a kind of usually avant-garde or conceptual art which grew out of the visual arts.
Performance art, as the term is usually understood, began to be identified in the 1960s with the work of artists such as Vito Acconci, Hermann Nitsch, Joseph Beuys, Wolf Vostell and Allan Kaprow, who coined the term happenings. Western cultural theorists often trace performance art activity back to the beginning of the 20th century. Dada for example, provided a significant progenitor with the unconventional performances of poetry, often at the Cabaret Voltaire, by the likes of Richard Huelsenbeck and Tristan Tzara. However, there are accounts of Renaissance artists putting on public performances that could be said to be early ancestors to modern performance art. Some performance artists point to other traditions, ranging from tribal ritual to sporting events. Performance art activity is not confined to European art traditions; many notable practitioners can be found in the United States, Asia, and Latin America.
RoseLee Goldberg states in Performance Art: From Futurism to the Present:
“Performance has been a way of appealing directly to a large public, as well as shocking audiences into reassessing their own notions of art and its relation to culture. Conversely, public interest in the medium, especially in the 1980s, stems from an apparent desire of that public to gain access to the art world, to be a spectator of its ritual and its distinct community, and to be surprised by the unexpected, always unorthodox presentations that the artists devise. The work may be presented solo or with a group, with lighting, music or visuals made by the performance artist him or herself, or in collaboration, and performed in places ranging from an art gallery or museum to an “alternative space”, a theatre, café, bar or street corner. Unlike theatre, the performer is the artist, seldom a character like an actor, and the content rarely follows a traditional plot or narrative. The performance might be a series of intimate gestures or large-scale visual theatre, lasting from a few minutes to many hours; it might be performed only once or repeated several times, with or without a prepared script, spontaneously improvised, or rehearsed over many months.”
Performance art genres include body art, fluxus, happening, action poetry, and intermedia. Some artists, e.g. the Viennese Actionists and neo-Dadaists, prefer to use the terms live art, action art, intervention or manoeuvre to describe their activities.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz