Mandala 2008 - Teatr Okazjonalny

Teatr Okazjonalny tworzy para zawodowych tancerzy i choreografów: Joanna Czajkowska i Jacek Krawczyk, którzy rozpoczęli współpracę artystyczną w 1998 roku. Teatr ma w swoim dorobku 16 spektakli, które prezentował na wielu festiwalach tańca współczesnego i teatrów alternatywnych w całej Polsce i za granicą, m.in. w Duncan Centre w Pradze, na Teatro Dienos w Solecznikach na Litwie i w ramach Agenda Cultural w Portugalii. Artyści TO współpracowali też z Cappellą Gedanensis przy projekcie „Katharsis”, francuskim teatrem Artonik (chor. Barbara Mavro Thalasittis) i Teatrem FETA, dla którego przygotowali choreografię i tańczyli jako soliści w spektaklu wystawianym m.in. w Petersburgu. Mimo upływu lat, wciąż są wierni swojemu pierwszemu credo artystycznemu, zgodnie z którym w budowaniu spektaklu najważniejsza jest Idea. Dopiero wówczas następuje eksploracja i analiza ruchu tak, by gotowa choreografia jak najpełniej oddawała ową Idee.Czajkowska i Krawczyk tworzą teatr tańca, gdzie ruch, oparty o technikę tańca współczesnego oraz aktorskie bycie w postaci kreowanej i w sytuacjach istniejących mają znaczenie równoważne. Dzięki ruchowi wywiedzionemu ze znaczenia i emocji, wzmocnionemu odpowiednią dramaturgią, chcą uzyskać na scenie prawdziwe, bliskie każdemu człowiekowi sytuacje, które głęboko dotkną widza.Obecnie stałym członkiem zespołu jest tancerka, choreograf, pedagog tańca i członek ZASP Iwona Strupiechowska. Z Teatrem Okazjonalnym współpracują także: Anna Jędrzejczak (tancerka), Mateusz Skutnik (webmaster i autor obrazów do spektaklu „Viva la Vida, artysta komiksu), Andrzej Pawłowski (grafika komputerowa, fotografia, serwis techniczny), Piotr Czajkowski (serwis techniczny) oraz Radosław Orłowski, Piotr Wołoszyk, Iwona i Jarosław Cieślikowscy (fotografia).





Teatr Okazjonalny / Occasion Dance Theatre
„Alchemik Halucynacji”

Koncept, choreografia i wykonanie: Joanna Czajkowska, Jacek Krawczyk
Muzyka: Rafał Dętkoś
Scenografia: Jacek Krawczyk
Kostiumy: Jola Słoma, Mirek Trymbulak
Metaloplastyka: Edyta Smorawska, Marcin Tomaszewski

Inspiracja: cykl wierszy „Pan Cogito” Zbigniewa Herberta





Spektakl został zrealizowany przy pomocy finansowej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego.

Pomysł, by stworzyć spektakl taneczny w oparciu o poezję Zbigniewa Herberta powstał niejako z potrzeby szukania odpowiedzi na dwa, naszym zdaniem, podstawowe pytania dotyczące każdego człowieka i artysty: o sens życia i o formę, znaczenie twórczości. Spektakl, zatem nie jest transkrypcją wierszy poety, ale osobistą ich interpretacją.
Widowisko składa się z poszczególnych sekwencji – obrazów. Punktem wyjścia w budowaniu każdej z sekwencji stały się wybrane przez nas wiersze. Pracując nad strukturą przedstawienia, zachowaliśmy oryginalną perspektywę, taką, jaka jest w tomiku. Od przyjrzenia się samemu sobie, analizy własnego „ja” fizycznego i duchowego z bardzo bliska (Pan Cogito obserwuje w lustrze swoją twarz, O dwu nogach Pana Cogito, Przepaść Pana Cogito), poprzez próbę osiągnięcia stanu doskonałego, uspokojenia, wyalienowania (Pan Cogito a myśl czysta, Pan Cogito a ruch myśli, Alienacje Pana Cogito), po umiejscowienie człowieka w otaczającej go rzeczywistości, w świecie „globalnej wioski” i kultury masowej, gdzie trwa nieustająca pogoń za nowością i sensacją (Pan Cogito o magii, Co myśli Pan Cogito o piekle), po końcowe przesłanie (Pan Cogito o postawie wyprostowanej, Przesłanie Pana Cogito).
To, co dla nas jest najważniejsze, to głębokie przekonanie o tym, że zarówno w poezji, jak i w teatrze tańca, możliwe jest opisanie wewnętrznego świata istoty ludzkiej, jej skomplikowanych refleksji i spostrzeżeń w sposób jasny i czytelny, ale nie pozbawiony metafory.
W naszej interpretacji sięgamy do wartości uniwersalnych herbertowskich wierszy, nie penetrując wątków politycznych, a biorąc za punkt wyjścia ponadczasowość znaczeń i zagrożeń, które teraz są czym innym, niż były wówczas, gdy poeta tworzył. I właśnie z uwagi na ten kontekst, forma spektaklu jest współczesna, ale nie pozbawiona odniesień do tradycji i historii sztuki tanecznej, kostiumu, czy muzyki.