Good Girl Killer / Patrycja Orzechowska
performance exhibistyczny
kreacja i taniec: Magdalena Jędra, Anna Steller
obiekty: Patrycja Orzechowska
muzyka: collage
Spektakl zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz przy pomocy finansowej Samorządu Województwa Pomorskiego. Produkcja "Have a Nice Hell" jest połączeniem performance duetu Good Girl Killer oraz obiektów wykonanych przez Patrycję Orzechowską. Punktem wyjścia do pracy nad performancem był temat strachu. Ludzie boją się bardzo wielu rzeczy. W dzieciństwie baliśmy się ciemności, odkurzacza, burzy i czarownic. Z wiekiem nasze codzienne strachy spowszedniały. Teraz boimy się epidemii, wojny nuklearnej, terroryzmu, promieniowania, starości, utraty bliskiej osoby i śmierci.
Artyści o spektaklu "Have a Nice Hell":
Kiedy rozmawiałyśmy z innymi o ich lękach zrobiła się z tego całkiem długa i ciekawa lista. Ludzie boją się bardzo wielu rzeczy. W dzieciństwie baliśmy się cyganów, ciemności, odkurzacza, burzy, pana w sutannie i czarnej wołgi. Z wiekiem nasze codzienne strachy spowszedniały. Teraz boimy się epidemii, wojny nuklearnej, terroryzmu, promieniowania ultrafioletowego, wysokości, utraty pracy, ostracyzmu, starości, utraty bliskiej osoby, potępienia, końca świata, śmierci.
Nie zamierzamy jednak straszyć widowni. Nie chcemy przeprowadzać publiczności przez catharsis. Zainscenizowane wydarzenia mogą nawet wydawać się śmieszne lub absurdalne. Nauczono nas się bać i jest to strach rzeczywisty bez względu na to czy zagrożenia są realne. Chcemy, żeby odbiorcy spektaklu zadali sobie pytanie o swoje własne "strachy", pomyśleli o tym w jakich sytuacjach przeżywają strach lub na ile jest on adekwatny. Rzeczywistość absurdalna jest lekkostrawna.
Magdalena Jędra, Anna Steller
Good Girl Killer - zespół powstał na początku 2005 roku z inicjatywy młodych kreatywnych artystów. Ich pierwszy projekt: taneczno, muzyczno, wizualny performance Good Girl Killer, miał swoją premierę w 6 marca 2005 roku. Stylistykę teatru cechuje eklektyzm form i materii, w której taniec łączy się z muzyką i projekcją video. Artyści podejmują świadome działania mające na celu zatarcie granic między sztukami. Wynikiem ich poszukiwań są pełne ekspresji kolaże artystyczne o wysokim stopniu profesjonalizmu. Tworzą tym samym nową jakość artystyczną, opierającą się na współistnieniu sztuk. Artyści prezentują dzisiejszy świat jako labirynt, naznaczony nadmiarem komunikacji, pośpiechu, ujednolicenia społeczeństwa i zatraty indywidualności człowieka. Wewnątrz tego świata zauważają istnienie pojedynczego człowieka, uwikłanego w tragiczną walkę z miażdżącą rzeczywistością, w walkę o zachowanie własnej tożsamości.
Anna Steller - ur. w 1979 roku – tancerka, performerka i choreografka. Na scenie tanecznej od 1994 roku. Od 1994 roku tańczy w Gdańskim Teatrze Dada von Bzdulow. Od 2003 roku jest aktorką i tancerką w Teatrze Patrz Mi Na Usta. Gościnnie występowała w Teatrze im. Gombrowicza w Gdyni i Teatrze Wybrzeże. W 2005 roku współzałożyła zespół Good Girl Killer. Na swoim koncie grupa ma 5 premier które prezentowane były na wielu festiwalach w Polsce i za granicą m.in.: Międzynarodowy Festiwal Tetaralny “Malta”, “Body-Mind” Warszawa, “Heineken Open'er” w Gdyni, “Four Days” w Pradze. W 2003 roku otrzymała prestiżowe stypendium Dance Web na festiwalu Tańca Impulstanz w Wiedniu. Jest lauretaką Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska dla Młodych Twórców za spektakl “Good Girl Killer”. Od wielu lat bierze udział w tanecznych i teatralnych warsztatach oraz projektach międzynarodowych. Współpracowała m.in. z compagnie 7273 z Genewy, Mariolą Brillowską (Hamburg), obecnie bierze udział w spektaklu Nigela Charnocka HAPPY, współpracuje również z Jackiem Krawczykiem z Teatru Okazjonalnego. Od 2002 roku prowadzi warsztaty z zakresu tańca współczesnego i improwizacji.
Magda Jędra - tancerka, pedagog, choreografka, w latach 1997-99 tańczyła w Gdańskim Teatrze Tańca Melissy Monteros i Wojciecha Mochnieja. Później współpracowała z Joe Alterem, Rafałem Dziemidokiem, Edytą Kozak, Paulą Ross, Alexandrem Pepelyaewem, Anitą Wach, Leszkiem Bzdylem, Krzysztofem Leonem Dziemaszkiewiczem oraz compagnie 7273, Grupą Artystyczną Koncentrat, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku, Teatrem im. W. Gombrowicza w Gdyni, Teatrem Wytwórnia w Warszawie, Teatrem Akademia Ruchu. W 2005 współzałożycielka zespółu Good Girl Killer. Jest laureatką Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska dla Młodych Twórców za spektakl “Good Girl Killer”. Od 1999roku prowadzi warsztaty z techniki tańca współczesnego oraz improwizacji. Własne realizacje: 2002 Teletransis, 2003 Konstrukcja Symboliczna, 2004 Teoria Hałasu, 2005 Good Girl Killer, 2006 Junkie, 2008 Akcja, 2009 Parallel, 2010 Konfetti. Inne projekty: 2001 Sny o wełnianej rzece, 2004 Odys-Seas, Cafe Domino zaprasza, 2006 Zum Beispiel, 2006 Yes Prince, No Prince, 2007 Nawrotnik, 2006-2007 międzynarodowa wymiana choreografów co-operacja Gdańsk-Genewa-Paryż, 2008 Barricade of Love, 2009 Osez! Festiwal d'ete de Quebec, 2010 Orzech. Wiewiórka
Patrycja Orzechowska – artystka wizualna, zajmuje się fotografią, grafiką użytkową, instalacją i filmem, absolwentka gdańskiej ASP. W swoich pracach często odwołuje się do różnych sztuk performatywnych: kina, teatru i teatru tańca, gdzie motywem przewodnim jest figura ludzka. Cechą charakterystyczną dla jej twórczości jest współpraca z innymi artystami: aktorami, tancerzami, gimnastyczkami. Sięga po tematy związane z psychologią widzenia, pamięcią kulturową oraz z tożsamością i kondycją człowieka w jego psychologicznym i społecznym aspekcie. Jej projekty cechuje wrażliwość społeczna, zaangażowanie i chęć pracy z i dla lokalnej społeczności z naciskiem na badanie różnorodnych przestrzeni indywidualnych, prywatnych z ikonosferą wspólną, dzieloną między wielu.
Miejsce pokazu: Klub Muzyczny Puzzle
Przejście Garncarskie 2 Wrocław
Data: 14.04.2012
Godz: 18.00
Background Information
'Have a Nice Hell' production is a combination of the performance by Good Girl Killer duet and objects made by Patrycja Orzechowska. The performance was prepared to be presented in galleries - spaces where there is 'a white cube' instead of a stage and 'art objects' in place of scenography.
The starting point for our work was the subject of fear. People are afraid of lots of things. In our childhood we were all afraid of darkness, vacuum cleaners, thunderstorms and witches. Nowadays we are afraid of epidemic, nuclear war, terrorism, radioactivity, old age, bereavement and death.
Nevertheless, we are not going to frighten the audience. We don’t want to carry them through catharsis. The scenes that you can see in the performance can seem to be comical or even absurd. We woud like the audience to ask themselves a question about their own fear and think about the situations in which they experience it. The absurd reality is lightweight and quite digestible, though.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz